Rozdział czwarty - "Niewiele mamy w sobie niewiele dał nam świat. Gdzieś odnajdziemy kogoś kto odkryje całą prawdę w nas."

[Blue Cafe –„Niewiele mam”]

Aniela siedząc za biurkiem próbowała za wszelką cenę skupić się na kartach zawodników, które leżały przed nią. Niestety z marnym skutkiem. Dzisiejszy dzień nie należał do najprzyjemniejszych. Od samego rano miała pecha. Zaspała, razem z Zosią spóźniły się na autobus, a tym samym pojawiła się w pracy dwadzieścia minut po czasie. W prawdzie nikt nie robił z tego jakiegoś większego kłopoty, ale blondynce i tak popsuło to humor. Ponad to Zosia jak na dziecko w jej wieku przystało miała masę energii i odkąd tylko obie pojawiły się w gabinecie, dziewczynka za wszelką cenę próbowała zwrócić na siebie uwagę mamy. 

- Skarbie, proszę cię usiądź sobie na kozetce i poprzeglądaj bajeczkę, jest w mojej torbie – kobieta wzdychając głośno lekko pokręciła głową, kiedy jej córeczka z mazakiem w rączce próbowała namalować szlaczki na kartach częstochowskiej drużyny 

W ostatniej chwili Anieli udało się je uratować. W prawdzie mówiąc nie na rękę było jej dzisiejsze pilnowanie Zosi. Miała masę roboty, a trzyletnie dziecko w niczym nie ułatwiało jej pracy. Nie mniej jednak nie mogła mieć pretensji do swoich rodziców, że postanowili dzisiaj wybrać się do jej starszego brata. I tak zajmowali się wnuczką każdego dnia do południa, więc również i im należał się jakiś mały urlop od niańczenia. Dziewczynka najwyraźniej mocno się nudziła, bo rozglądając się uważnie po pomieszczeniu myślała zapewne tylko  tym, co by tu jeszcze popsocić. 

- Mamusiu, a mogę iść do Dawida? – kładąc rączki na kolanach blondynki Zosia uśmiechnęła się urzekająco – Mogę, mogę, mogę? 

Podnosząc wzrok znad papierów kobieta uśmiechnęła się ciepło w jej kierunku. 

- Odprowadzę cię, tylko pamiętaj masz być grzeczna. 

- Ale ja wiem, gdzie jest hala, pójdę sama. 

Nim Aniela zdążyła zareagować dziewczynka w podskokach wybiegła z gabinetu. Kręcąc z uśmiechem głową Mielczarek wróciła do pracy. Nie musiała obawiać się o Zosie, doskonale wiedziała, że dziewczynka pobiegła prosto do Murka. Mała uwielbiała go i kiedy tylko była w pobliżu hali od razu biegła do niego, aby bez precedensu ‘wpakować’ się na jego kolana. Blondynka wcale nie dziwiła się, że jej córeczka tak szybko polubiła przyjmującego częstochowskiej drużyny. Dawid miał w sobie to coś, że bez problemu zjednywał do siebie ludzi, a dzieci to wręcz go uwielbiały, czego najlepszym przykładem była Zosia. Ponad to na plus za Murkiem przepowiadało to, że bez żadnego sprzeciwu godził się na wszystko za proponuje dziewczynka. Chciała bawić się z nim w ganianego, bawiła się. Chciała, żeby ponosił ją na baranach, nosił. Chciała się przed nim chować, szukał jej. Kiedyś Dawid zapytany przez Aniele, dlaczego tak łatwo ulega każdej zachciance Zosi, odpowiedział, że ta mała ma w swoich oczach coś, co sprawia, że nie sposób jej odmówić. Miał rację. Blondynka też często łapała się na tym, że pod wpływem spojrzenia córeczki godziła się na wszystko. Ale w końcu Zosia była dla nie wszystkim. Kochała ją i wiedziała, że zrobiłaby wszystko, żeby tylko mała była szczęśliwa. Na dobrą sprawę miała przecież tylko ją... 

... kiedy kilka niespełna półgodziny później Aniela wchodziła na hale nie mogła uwierzyć własnym oczom. Zawsze o tej porze miał miejsce mały sparing  pomiędzy zawodnikami Tytana, tymczasem jednak teraz wszyscy na czele z samym trenerem siedzieli w niewielkim kółku na środku pakiety do gry, a Zosia siedząc na kolanach u Ivana śmiałą się  radośnie. Blondynka opierając się ramieniem o framugę drzwi z uśmiechem przypatrywała się jak piętnastu facetów bawiło się z jej córeczką w ‘ Co widzę? ‘ 

- No dobrze, to ja widzę coś hmmm długiego i brązowego. – Łukasz siedząc obok Miljkovićia z uśmiechem na ustach przypatrywał się kolegom – Co widzę? 

- Lampę! 

- Reklamę! 

- Piłkę! 

Na środkowego posypał się grad odpowiedzi na zadane przed niego pytanie. 

- Kiedy ty Janeczek widziałeś piłkę, która jest długa i brązowa, co? 

- Oj tam. U Ciebie Kadziewicz wszystko jest możliwe, jak krowy u ciebie są fioletowe, to i piłka może być długa i brązowa. 

- O ławkę mi chodziło, pacany! 

Dziewczynka śmiejąc się głośno dostrzegła w końcu Anielę. Machając do niej rączką zaczęła ją wołać. Ivan domyślając się, o co chodzi wstał i biorąc Małą na ręce ruszył w stronę blondynki. W jego dużych, silnych ramionach Zosia wydawała się niknąć. 

- Przepraszam, pewnie przeszkodziła wam w treningu, prawda? – biorąc od niego córeczkę Aniela uśmiechnęła się w stronę atakującego 

- Wszystko w porządku – odwzajemniając gest mężczyzna pogłaskał dziewczynkę po główce, dokładnie tak samo jak kilka dni wcześniej zrobiła to jego żona, nie mniej jednak teraz Zosia nie wydawała się być, ani trochę zła, wręcz przeciwnie podobało się to. – To Fabian wpadł na ten pomysł. A ja, że dopiero uczę się polskiego siedziałem cicho i się nie odzywałem. Ale już coraz więcej zaczynam rozumieć.  – jakby na potwierdzenie tych słów Ivan łamaną polszczyzną powiedział jedno, krótkie zdanie – Ładnie dziś wyglądasz.  

Śmiejąc się radośnie Mielczarek spojrzała ciepła w stronę Miljkovićia. 

- No proszę, jak tak dalej pójdzie to nie długo będziesz perfekcyjnie posługiwał się polskim. 

- Może. 

Ich tęczówki spotkały się, powodując tym samym, że na chwilkę przestali interesować się otaczającą ich rzeczywistością, dopiero głośny krzyk Dawida wybudził ich z tego transu. 

- Musze iść. – Ivan uśmiechnął się przepraszająco w stronę Anieli 

- Jasne rozumiem. Miłego dnia. 

Mężczyzna pożegnał się z Zosią delikatnym cmoknięciem w czółko, a następnie pobiegł w stronę kolegów z drużyny. Odprowadzając go wzrokiem z twarzy blondynki nie schodził uśmiech. Naprawdę zaczynała go lubić... 

 TYMCZASEM 

Zamykając za sobą drzwi Łukasz uśmiechną się szeroko czując przepiękny zapach dochodzący z kuchni. Był pewny, że to bynajmniej nie Magda gotuje. Dziewczyna zawsze zarzekała się, że nie nadaję się do kucharzenia i zupełnie nie ma do tego głowy, dlatego też to już częściej Kadziewicz nosił w tym związku fartuszek i stał za garami. Zostawiając w przedpokoju klucze od samochodu mężczyzna udał się w stronę pomieszczenia skąd unosiły się tak apetyczne zapachy. Wchodząc do kuchni od razu zauważył, jak Malwina śpiewając coś pod nosem z uśmiechem na ustach kroiła jakieś warzywa. Opierając się o framugę z zainteresowaniem się jej przyglądał. Musiał przyznać, że blondynka była niezwykle atrakcyjną kobietą. Jej subtelna uroda różniła się od urody Magdy, a uśmiech, który w tym momencie widniał na jej twarzy nie mógł się równać z żadnym innym. W pewnym momencie dziewczyna odwróciła się i dostrzegła jego obecność. Zażenowana spuściła wzrok. 

- Cześć – uśmiechając się nerwowo wróciła do swojego poprzedniego zajęcia – Nie słyszałam jak wszedłeś. Strasznie fałszuje, co? 

- Nie mniej niż ja – śmiejąc się radośnie podszedł bliżej niej – A co tak ładnie pachnie? 

- Skrzydełka z kurczaka w imbirze, jadłeś kiedyś? 

- Nie, ale smakowicie brzmi. 

- A smakuje wyśmienicie. Nie wiedziałam, na którą będziecie z Magdą, więc zaczęłam gotować obiad troszkę później, ale jakieś pół godziny i wszystko będzie gotowe. 

- Już mi ślinka cieknie – opierając się plecami o blat jeden z kuchennych szafek Szatyn uważnie spojrzał na blondynkę 

Miała fascynujące tęczówki. Lazurowy błękit wydawał się być piękniejszy niż wcześniej uważał. Przypominając sobie scenę, jaka miała kilka dni temu podczas wizyty jej rodziców był wściekły na siebie, że nie zareagował, kiedy Magda wraz ze swoją matką rzucały w stronę starszej Różyckiej jakieś uszczypliwe teksty. Musiała czuć się okropnie, kiedy dwie najbliżej jej osoby jawnie okazywały swoją niechęć kierowaną na jej osobę. Wtedy jej oczy nie były tak wesołe jak dzisiaj, a Kadziewicz miał nadzieję, że zostaną takie już na długo. Malina go fascynowała. Kiedy minął pierwszy szok i gniew spowodowany jej nagłym przybyciem powoli zaczynał się do niej przekonywać. Przez ponad tydzień rozmawiał z nią częściej niż z Magdą, która celowo znikała na całe dnie z domu. Nie miałam najmniejszej ochoty przebywać ze starszą siostrą, a kiedy tylko Łukasz zaczynał na ten temat rozmowę urażona odwracała się do niego plecami, albo wychodziła z sypialni trzaskając drzwiami. Ich związek powoli się sypał, a przecież wyznaczona data ślubu zbliżała się nieubłaganie – zostały jeszcze tylko cztery miesiące. Dokładnie za szesnaście tygodni oboje mieli powiedzieć sobie sakramentalne tak, a tymczasem teraz zupełnie nie potrafili się porozumieć. Nagle przed nimi zaczął tworzyć się wielki mur, który skutecznie uniemożliwiał im kontakt. 

- No, ale coś za coś. – roześmiany głos blondynki wybudził Kadziewicza z tego dziwnego transu, w którym się znalazł 

- Słucham? 

- Chcesz zjeść to zakładaj fartuch i pomóż mi przygotować sałatkę. 

Mężczyzna bez żadnego sprzeciwu spełnił jej prośbę. A już po chwili we dwójkę zawzięcie kroili warzywa umilając sobie czas miłą rozmową... 

... pół godziny później wszystko było gotowe. Skrzydełka w imbirze pachniały apetycznie postanowię na środku stołu w specjalnym żaroodpornym naczyniu, obok stały pojemniki z sałatkami i zastawa dla trzech osób. 

- Wszystko wygląda tak smakowicie, lepiej niech się Magda pośpieszy, bo jestem głodny – siadając na jednym z krzeseł Łukasz uśmiechnął się promienie w stronę Malwiny 

Blondynka odwzajemniła gest. W tym samym momencie do ich uszu doszedł dźwięk otwieranych drzwi. Po chwili w progu pomieszczenia stanęła młodsza Różycka, nawet nie uraczając siostry jednym spojrzeniem. 

- Łukasz, co tu się dzieje? – zaciskając mocniej pięści wbiła gniewny wzrok w narzeczonego 

- Zrobiliśmy z Malwiną obiad i czekamy na ciebie, żeby móc zacząć. 

- Nie potrzebnie. Nie jestem głodna. 

- Może jednak? – starsza Różycka posłała w stronę Magdy ciepły uśmiech. – Wszystko jest gorące i naprawdę pyszne. 

- Powiedziałam już, że nie jestem głodna, tak? A wy róbcie sobie, co chcecie naprawdę mnie to nie obchodzi. 

Dziewczyna wzięła z lodówki jedynie butelkę wody po czym w szybkim tempie wyszła z kuchni. Malwina podchodząc bliżej Kadziewicza bezwładnie usiadła na krześle obok niego. Ogniki w oczach, które towarzyszyły jej podczas wspólnego przygotowywania posiłku teraz nikły ustępując miejsca zrezygnowaniu i smutku, a Łukasz nie mógł na to pozwolić. Coraz trudniej było mu zrozumieć zachowanie Magdy. Blondynka w niczym nie przypominała tej radosnej, miłej dziewczyny, w której zakochał się ładnych kilkanaście miesięcy temu. Każdego dnia przekonywał się, że na dobrą sprawę nie wie, z kim tak naprawdę się związał. Ich narzeczeństwo miało być oparte na wzajemnej miłości, szczerości i zaufaniu. A tymczasem teraz wszystkie ta wartości zdawały się ulecieć gdzieś daleko stąd. Ale to w tym momencie nie było istotne. Spoglądając na Malwinę nie marzył o niczym innym jak tylko zobaczyć na jej twarzy uśmiech. Gdy się uśmiechała w jej policzkach pojawiały się słodkie dołeczki, które bardzo mu się podobały. Zresztą im dłużej z nią przebywał, tym większą sympatią ją darzył. 

- Nie przejmuj się – ostrożnie kładąc rękę na jej kolanie uśmiechnął się szeroko. 

Zaskoczona Malwina natychmiast wstała z miejsca, a jej tęczówki spojrzały niepewnie na Szatyna. 

- Wiesz, mam pomysł – uradowany Kadziewicz klasnął w dłonie całkowicie ignorując scenę, jaka rozegrała się przed chwilą. – Gdzieś tu mam wino. Francuskie. Będzie idealnie pasować do naszego obiadu...

***

Przepraszam, moja wina, że tak dawno nic tu nie bylo. Ale obiecuje poprawę! Jak Bąka i Kadzia uwielbiam.